In de Volkskrant van 25 augustus 2014 schrijft Aaf Brandt Corstius:
De Amsterdamse Beethovenstraat is de plek van mijn jeugd. Waar anderen hun kinderjaren doorbrengen in dampende weilanden waar ze slootjespringen of urenlang ravotten in bossen of op dijken, sleet ik mijn dagen in de deftigste winkelstraat van Amsterdam, meanderend tussen de Palo-lingeriewinkel en Patisserie Oldenburg.

Zo schrijnend kan het zijn.

De Beethovenstraat was een wonderlijke plek. Dat had ik toen niet door, want als kind vind je alles normaal zoals het is, en alles wat van jouw wereld afwijkt, vind je raar. Eigenlijk heb ik dat nog steeds, maar nu probeer ik het te verhullen.

De Beethovenstraat werd, naast wat loslopende kinderen, bevolkt door één menssoort: de pinnige rijke oude dame. Deze dames hadden de oorlog meegemaakt en nog wel meer, maar ze waren er niet zwakker van geworden, integendeel. Met hun piepkleine hondjes, die meestal Caesar heetten, paradeerden zij in Chanelpak en op hakken door de straat en drongen hardhandig voor bij bakker en slager, die in de Beethovenstraat de slager met een koksmuts heet.

Dat zijn lessen waar je je leven lang wat aan hebt, dat je als kind tegen een 80-jarige moet strijden om je plek in de rij bij de slager met een koksmuts.

Ik trok weg uit de buurt en de straat veranderde. Patricia Paay kwam er wonen, en Tatiana Šimic, en ik geloof dat Leco er ook gezien wordt. Er opende een Starbucks en een bloemenjuwelier. Maar de chique oude dames blijken onuitroeibaar. De winkeliers in de Beethovenstraat kampen met een imagoprobleem, las ik dit weekend in Het Parool.

’We merkten dat het imago van de straat nogal gedateerd is’, vertelde de eigenaar van een winkel genaamd Jesse Jewelry. ‘Hier komen niet alleen maar chique oude dames.’

De Beethovenstraat wil veranderen, jonger en hipper worden, ‘een luxe en eigenzinnige straat waarin men de klant altijd weet te verrassen’. Daartoe hadden ze een oplossing bedacht: een street brand en een logo. De street brand was geworden: Beethovenstraat. Deze merknaam hadden een marketingbureau en een bedrijf gespecialiseerd in stedelijke economie bedacht. Het logo was Beethovenstraat, met de eerste twee letters in een andere kleur. ‘Elke winkel krijgt een sticker op de ruit met het logo en kan zelf een passende be-slogan verzinnen, be kind of be precious bijvoorbeeld’, aldus de eigenaar van Jesse Jewelry.

Ik ging denken over een be-slogan die ik geschikt vond voor de winkels uit de Beethovenstraat, maar kwam na lang peinzen alleen op be-kakt. Dat zou de eigenaar van Jesse Jewelry niet passend vinden.

Overmorgen wordt het merk Beethovenstraat officieel gepresenteerd, stond er in het stuk. Dan verjongt de straat als vanzelf doordat op de winkelruiten ‘be fabulous’ staat.

Ineens had ik medelijden met alle chique oude dames die zich ooit voor mij hadden geworsteld bij bakkerij Van Muyden.